"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες."

Παραθέτω κάτω κάτι που με εξόργισε , ακριβώς όπως το διάβασα , και έπειτα το σχολιάζω .

Προκήρυξη της οργάνωσης “ΑΜΑΝ” που μας μεταφέρει η Τρολυμπία

Την οργή της για την απόφαση του δημοφιλή δημάρχου Καμίνη να επιτρέψει το περιβόητο Gay Pride στην Αθήνα, εξέφρασε με ανακοίνωση της η οργάνωση Αντεξουσιαστών Μουσουλμάνων Αδερφών Νοσοκόμων που αναφέρει μεταξύ άλλων:
Ο κύριος Καμίνης δίνει ρεσιτάλ ρατσισμού και ξενοφοβίας
αφού δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι σε αυτή την πόλη δεν ζουν πλέον μόνο όμοιοι του αλλά είμαστε και εμείς, οι οικονομικοί μετανάστες και μετανάστριες του Ισλάμ.
Θα έπρεπε λοιπόν να σεβαστεί τα δικά μας ήθη και έθιμα που τιμωρούν την ομοφυλοφιλία με θάνατο και η εκδήλωση της σε δημόσιο χώρο απαγορεύεται αυστηρά στις πατρίδες μας.
Η απόφαση του να μας υποχρεώσει να γίνουμε μάρτυρες αυτού του αμαρτωλού, βλάσφημου θεάματος είναι φασιστική, ισλαμοφοβική και δείχνει έλλειψη σεβασμού απέναντι στο Ισλάμ και την μουσουλμανική μειονότητα.
Καλούμε τον δήμαρχο Καμίνη να σταματήσει αυτό το ρατσιστικό αίσχος. Εάν κρίνει ότι αυτό θα περιόριζε τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, υπάρχει και η άλλη λύση,
Να τους αφήσει να παρελάσουν ώστε να ασκήσουν το δικαίωμα τους και μετά να αφήσει και εμάς να τους σκοτώσουμε, σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα μας.
Οποιαδήποτε άλλη πράξη του θα δείξει το έλλειμμα σεβασμού που έχει για τους μετανάστες.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/04/gay-pride.html#ixzz1KcJbGA7v

Έχοντας άφθονο θυμό  σχολιάζω λοιπόν προσπαθώντας να είμαι αξιοπρεπής..

 

Το Athens pride  ή  φεστιβάλ υπερηφάνειας , με βρίσκει πράγματι αντίθετο. Εν αρχή θα πω ότι δε βρίσκω το λόγο ο οποιοσδήποτε να είναι υπερήφανος για τη σεξουαλικότητά του , όποια και να είναι αυτή . Προτιμώ να είμαι περήφανος που είμαι καλός άνθρωπος , 'η καλός στη δουλειά μου κ.ο.κ . . Δεύτερον , πιστεύω ότι με τον τρόπο αυτό ενισχύεται η ομοφοβία , άρα και πάλι κατά την ταπεινή μου άποψη , το pride (τουλάχιστον με τον τρόπο που γίνεται τώρα) δεν θα έπρεπε να υπάρχει .Παρ όλα αυτά σέβομαι και το δικαίωμα των ανθρώπων αυτών που τους εκφράζει αυτή η εκδήλωση , να την κάνουν.

Αυτό όμως , που εγώ θα ήθελα να σχολιάσω, δεν είναι η χρηστικότητα του εν λόγω φεστιβάλ αλλά το σχόλιο και την επίσημη ανακοίνωση της ΑΜΑΝ .

Από την αρχή θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι ρατσιστής και μάλιστα έχω αρκετούς φίλους διαφόρων εθνικοτήτων και ο ένας εκ των καλυτέρων φίλων μου , είναι μιγάς . Διαβάζοντας ωστόσο , την ανωτέρω ανακοίνωση σκέφτομαι πως αρχικά ένας μετανάστης  , μεταναστεύει σε μία χώρα ώστε να έχει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης . Αυτό σημαίνει θεωρητικά τουλάχιστον ότι ασπάζεται το status quo της χώρας εκείνης . Σε αυτή τη χώρα λοιπόν , το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων είναι Χριστιανοί και το σύνταγμα είναι χριστιανικά δομημένο . όπως αυτό το σέβομαι εγώ (ανεξαρτήτως αν συμφωνώ ή όχι) έτσι είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΈΝΟΙ να το σεβαστούν και όσοι ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ την Ελλάδα ως κατοικία.

Αντιλαμβάνομαι το γεγονός ότι ίσως με την εκδήλωση αυτή , τους δημιουργηθεί κάποιο ηθικό πρόβλημα αλλά τόσο καιρό εκείνοι (οι μετανάστες) δημιουργούν ΕΘΝΙΚΟ πρόβλημα . Όπως πολύ σωστά αναφέρει η απαράδεκτη αυτή επιστολή στους ΔΙΚΟΥΣ τους τόπους αυτά απαγορεύονται . όχι στους δικούς μας . και ούτε εμείς θα πάμε πίσω 100 χρόνια επειδή εκείνοι το επέλεξαν . εκφράζω λοιπόν τον απέραντο θυμό μου για την απαράδεκτη δήλωση και την ακόμα πιο απαράδεκτη στάση τον μεταναστών μουσουλμάνων για το κοινωνικό γίγνεσθαι την Ελλάδας.

 

"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες."

-Βολτέρος-

ΚΥΛΙΟΜΕΝΗ ... ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ

Το θέμα το οποίο θα ήθελα σήμερα να θίξω , είναι κάτι που όλοι λίγο πολύ κάποτε έχουμε αντιμετωπίσει ... οι κυλιόμενες σκάλες στα μέσα μαζικής μεταφοράς .

Διάβασε λοιπόν αγαπημένε αναγνώστη τον πόνο μου και ταυτίσου μαζί μου . 

Ξυπνάς το πρωί στα άγρια χαράματα να πας στη δουλειά σου ή τη σχολή σου , ή απλά για να θαυμάσεις το υπέροχο μπετό της Αθήνας και τους καταπληκτικούς πλανόδιους που το Πάσχα πουλάνε χριστουγεννιάτικα τραπεζομάντιλα .

Μιας και ζεις στην Αθήνα , έχεις σαν δεδομένο ότι βιάζεσαι . Ντύνεσαι λοιπόν τσακ μπαμ , βρίζεις γιατί δεν βρίσκεις τα κλειδιά σου , μετά βρίζεις γιατί τόση ώρα ήταν μπροστά  σου και δεν τα έβλεπες γιατί βιαζόσουν και μετά βρίζεις γιατί ξέχασες το κινητό σου , επειδή ήσουν πολύ ταραγμένος όταν έβριζες για τα κλειδιά σου . Παίρνεις μια βαθειά ανάσα και εύχεσαι στο Θεό των αργοπορημένων Αθηναίων , να σε λυπηθεί αυτή τη φορά , και να σταθείς τυχερός και το τραίνο να σε περιμένει στην αποβάθρα . 

Παν τρέχοντας στο σταθμό και ναι! σε λυπήθηκε . Μπαίνεις στο τραίνο και διαβάζεις εφημερίδα . κατεβαίνεις Αττική να πάρεις το μετρό γιατί οι υπεύθυνοι ξέχασαν ότι πρέπει να φτιάξουν το τραίνο και παλεύεις να πας τρέχοντας στην αποβάθρα σου , σπρώχνοντας τον κόσμο που δεν κάνει έτσι , ούτε στη συναυλία του SAKIS . Περνάς το πλήθος , ευχαριστείς τη μαμά και τον μπαμπά που σε κάνανε αδύνατο και ευλύγιστο και επιβιώνεις σε όλο αυτό και μπαίνεις το μετρό . 

Περνούν οι στάσεις , και αφού σε έχουν , σπρώξει , πατήσει βρίσει κλπ ΦΤΑΝΕΙΣ! κι εκεί που λες , άντε.. οριακά είμαι μέσα .. τρέχεις να ανέβεις τις κυλιόμενες για να κερδίσεις χρόνο , και ..................  Υπάρχει ένας ,ο οποίος κάθεται στο αριστερό μέρος της σκάλας και αγναντεύει το υπερπέραν και απο πίσω του άλλοι 30 που βρίζουν .Και ερωτώ .. Γιατί αφού θες να το παίξεις Βουγιουκλάκη και να παραθερίσεις στο μετρό δεν κάθεσαι απλά από ΔΕΞΙΑ να πάω εγώ στη δουλεία μου σαν άνθρωπος?

αυτά ....

 Είναι κάποιες μέρες που κάθομαι και ανασαίνω . συγκεντρώνω τη σκέψη μου στην ανάσα μου και κοιτώ τ' αστέρια , ή τη βροχή που πέφτει , ή το ποτήρι με το κρασί που συνοδεύει τις στιγμές μου , ή απλά το τίποτα .
  Ψάχνω με δάκρυα στα μάτια , σε κάθε φωτεινό δωμάτιο της ψυχής μου , για να βρώ της θετικές μου σκέψεις , και όταν αυτές δεν εμφανίζονται , τα δάκρυα πνίγουν το εγώ μου .
Και οι σκέψεις μου αναζητούν τρόπο να στάξουν βάλσαμο σε κάθε μου πληγή . Το μόνο μέρος απ όπου μπορώ να αντλήσω λίγο λευκό για το μαύρο που με περιβάλλει, είναι τα παιδικά μου χρόνια . Τότε που οι σκέψεις μου ήταν τυλιγμένες με λευκά βελούδα ανέγγιχτες από την αποσύνθεση του σήμερα . Την αποσύνθεση που έχει ντύσει αυτή την παιδική αθωότητα στα λευκά πάλι , σάβανα όμως αυτή τη φορά.
  Πίνω μία ακόμη γουλιά από το κρασί μου , το αγνό ποτό που ο θεός θα επέλεγε να πιει αν κατέβει στη Γη . Είναι ο ζωντανός οργανισμός που κάθεται σιωπηλά πλάι μου , και συντροφεύει το παραλήρημά μου , τόσο διακριτικά , τόσο ευγενικά , τόσο σωστά....
Τα δάκρυα , έχουν πλέον πλημμυρίσει την ύπαρξή μου ....
Δεν μπορώ να ονειρευτώ , δεν είναι ήρεμη η ψυχή μου . Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι κοντά μου . Άνθρωποι που φωτίζουν τη ζωή μου μόνο επειδή υπάρχουν μέσα σε αυτή . έτσι μπορώ και επιβιώνω. Έτσι μπορώ και γεννιέμαι πάλι μέσα από τις στάχτες μου . Επειδή εκείνοι οι άνθρωποι τις αγγίζουν με το μαγικό τους χάδι.
παρ αυτά , η ζωή είναι όμορφη . Είναι γλυκιά και τ ομολογώ η γλύκα της , καταφέρνει και με συνεπαίρνει . Όμως κρατά και απουσιολόγιο , και δυστυχώς οι απουσίες είναι πολλές . Τόσο πολλές . Τόσο ηχηρές . Πιάνω το κεφάλι μου .. Δεν μπορώ να ακούω τον ήχο που βγάζουν .. Δεν μπορώ να αντέξω τη δύναμή τους , και όμως το κάνω . Κι αν εγώ πάρω απουσία ? Τότε θα ελπίζω πως η αγάπη είναι τόσο δυνατή που ο χρόνος δεν θα με αφαιρέσει από κάποιες καρδιές .
Πόσα όμορφα αρώματα κρύβει το κρασί . Αποξηραμένα λευκά φρούτα , και λίγη μπανάνα θαρρώ.Λευκό . ξυρό , και ανεπανάληπτο .
  Δεν είμαι κακός μωρέ απλά μάλλον χρησιμοποιώ,λίγο παραπάνω το κεφάλι μου .
Πολλά είπα όμως και έγινα κουραστικός . Τελείωσε και το κρασί . . .

Wonderful Schizophrenia...

Μπαίνεις στο δωμάτιο όλο αποφασιστικότητα. Κλείνεις τις κουρτίνες και αποφασίζεις επιτέλους να τραβήξεις την καρέκλα και να καθίσεις. Να τελειώνει μια και καλή αυτή η ιστορία. Κάθεσαι, λοιπόν, μπροστά από τον καθρέπτη..
Τι βλέπεις;
Ξεκινάς από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, εστιάζοντας σε αυτά που θεωρείς εσύ αρνητικά, γιατί ως άνθρωπος συχνά πυκνά έχεις αυτή την τάση. Σου αρέσουν τα μάτια σου, το χαμόγελό σου (πρώτη απόφαση: να προσπαθείς να το μοιράζεσαι πιο συχνά με τους γύρω σου). Δεν σου αρέσουν η μύτη σου, τα μαλλιά σου, και ο τρόπος που υποθέτεις πως διαγράφεται το πρόσωπό σου στους άλλους ανθρώπους. Προχωράς παρακάτω... Ικανοποιημένος από την κοιλιά και τα χέρια σου, θα μπορούσες να είσαι λίγο πιο γυμνασμένος είναι η αλήθεια. Όπως είναι αλήθεια και το ότι θα μπορούσες να επιβιώσεις και με λιγότερες ελιές πάνω σου...
Όχι, κάτσε! Για άλλο σκοπό κάθισες εδώ!

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις τα άδυτα της ψυχής σου. Και αν δε θέλω; Πρέπει να το κάνεις! Πόσες φορές κάθεσαι τα βράδια και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου; Πόσες φορές σε εκπλήσσει η συμπεριφορά σου προς τους φίλους και τους γνωστούς σου; Ναι, εντάξει, το παραδέχομαι. Είναι μια αλήθεια αυτό.. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να αντικρίσεις τον εαυτό σου και να του πεις όλα αυτά που εδώ και τόσο καιρό θέλεις. Μα φοβάμαι... Τι φοβάσαι;; Δεν έχω συνηθίσει να αντιμετωπίζω έτσι τον εαυτό μου... Καιρός είναι! Άμα συνεχίσεις έτσι, πάντα εσύ στέκεσαι εμπόδιο στην προσπάθειά σου να ανακαλύψεις τον εαυτό σου!!!

Από αυτό το σημείο και μετά ο μονόλογος μπορεί να συνεχίσει επ’ απείρου. Και εκεί ξεκινά η αληθινή αναζήτηση του εαυτού σου, για να καταλήξεις σε ένα θέμα... Τι θέλεις; Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις από τον εαυτό σου και από τους γύρω σου;

Θέλω να με αντιμετωπίζουν με σεβασμό.. Χμμ καλή αρχή αυτή. Για συνέχισε.. Θέλω να μπορώ να περπατώ στο δρόμο περήφανος για αυτό που είμαι, ό,τι και αν ανακαλύψω στην πορεία πως είναι αυτό. Πώς το εννοείς αυτό. Εγώ ξέρω, ξέρεις όμως και εσύ; Να αποδεχτώ τις ιδιαιτερότητες και τις αρετές μου. Είμαι μελαγχολικός, είμαι δίπλα στους φίλους μου, είμαι λίγο εγωιστής και αρκετά ισχυρογνώμων. Μπορεί μερικές φορές να κάνω λάθη, αλλά πάντα προσπαθώ να μαθαίνω από αυτά ώστε να μην επαναληφθούν. Να καταλάβω πως ο λόγος για τον οποίο μερικές φορές κωλύομαι στην επικοινωνία μου με τους άλλους είναι γιατί έχω πληγωθεί στο παρελθόν. Κάτι μου λέει πως ξεχνάς κάτι εδώ... Ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι. Και εγώ έχω πληγώσει. Και εγώ έχω φερθεί σκατένια. Και εγώ δεν ήξερα πώς να χειριστώ τα συναισθήματά μου και πώς να αντιμετωπίσω εκείνες τις καταστάσεις υπό τις οποίες είχα βρεθεί. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο αναφέρθηκα πριν.. Μαθαίνω από τα λάθη μου... Εντάξει, το εμπεδώσαμε αυτό. Για προχώρα... Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι τον εαυτό μου με ταμπέλες, που έχουν εφεύρει κάποιοι άλλοι κάπου αλλού που ούτε που με ήξεραν και θεωρητικά ξέρουν τι θέλω και τι ΕΊΜΑΙ στην τελική! Και μετά; Θέλω να βρω έναν άνθρωπο που στα μάτια του να βλέπω αυτό ακριβώς: αποδοχή για οτιδήποτε και αν προκύψει σε αυτή την πορεία της αναζήτησής μου. Μια συντροφιά, ένα χέρι να κρατώ και να ξέρω πως δε θα με σπρώξει μακριά ότι και να γίνει. Όχου πάλι τα ρομαντικά... Δεν μίλησα μόνο για ρομαντικά, αλλά και για τις φιλίες. Δυστυχώς τον τελευταίο χρόνο οι καλύτεροί μου φίλοι βρίσκονται αρκετά μακριά, και όσο και να συνομιλούμε αυτό το κενό καλύπτεται δύσκολα.. Ναι, καταλαβαίνω τι λες.. Αλλά δε νομίζεις ότι το παρατραβήξαμε για σήμερα; Πάνω από μια σελίδα γράψαμε στο word…

 

Και που είσαι ακόμα...

Ευχαριστώ πολύ γι αυτή τη δημοσίευση τον Papavits που ομορφαίνει με τις δημοσιεύσεις του blog του , τις σκέψεις μας. 

by http://stingythingy.blogspot.com/

Όμορφη Αθήνα vs Άσχημη Αθήνα

«Οι πόλεις είναι η ίδια η άβυσσος του ανθρώπινου γένους». Τάδε έφη Ζαν Ζακ Ρουσό. Σκέψου τη δική μας πόλη τώρα, το κέντρο της και τους δημόσιους χώρους της, και πόσο αντανακλά η Αθήνα την παραπάνω ρήση. 

«Υπάρχουν πολλές “στρώσεις” ιστορίας, αρχαία, βυζαντινά, νεοκλασικά. Όμως όλα αυτά δεν είναι πια προφανή. Είμαστε μία από τις λίγες πόλεις που το ιστορικό της κέντρο βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση. Πάντως, οι νέες γενιές είναι περισσότερο συναισθηματικά συνδεδεμένες με την Αθήνα από ό,τι οι προηγούμενες που ήρθαν από κάπου αλλού, μπήκαν σε ένα διαμέρισμα, άρχισαν να βλέπουν κάτι άσχημο από το παράθυρό τους και έτσι απαξίωσαν την πόλη και μετά τους απαξίωσε και αυτή» μου λέει η αρχιτέκτονας Μαρίλενα Κοσκινά, η οποία πριν από έξι χρόνια σύστησε μαζί με τον επίσης αρχιτέκτονα Μαρίνο Σορίλο το ΖΕΟΝ. Πρόσφατα, η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με στόχο τις δράσεις για την ποιότητα του χώρου στην Αθήνα ξεκίνησε τη νέα δράση «Δημόσιος Χώρος» (η A.V. είναι χορηγός επικοινωνίας), με πρώτο στάδιο ένα δρώμενο στο οποίο οι Αθηναίοι καλούνται να απαντήσουν φωτογραφικά στο ερώτημα: «Τι σας ευχαριστεί ή σας ενοχλεί περισσότερο όταν κινείστε καθημερινά στο δημόσιο χώρο της πόλης σας;».  

«Δεδομένης της θέσης του ΖΕΟΝ στην πλατεία Κουμουνδούρου, βρισκόμαστε πολλές ώρες στο κέντρο και έχουμε βιώσει σε όλο της το μεγαλείο τη συστηματική του απαξίωση από το 2004, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φυσικά το θέμα είναι πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό». 

Η ταμπέλα της υποβάθμισης, όμως, δεν αναβοσβήνει σε κάθε γωνιά της Αθήνας. Στις φωτογραφίες που μου στέλνουν από το ΖΕΟΝ από τις μέχρι στιγμής συμμετοχές βλέπω και την περσινή υπαίθρια έκθεση γλυπτών της Βάνας Ξένου στον Εθνικό Κήπο –μια δράση με μεγάλη απήχηση στους Αθηναίους–, τις υπαίθριες αγορές με τη μοναδική αυτή λιακάδα της Αθήνας και πολύχρωμα graffiti να ομορφαίνουν άσχημα μπετά. «Περίμενα περισσότερη εστίαση στα προφανή προβλήματα – σκουπίδια, πάντα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που εμποδίζουν τους πεζούς, περίπτερα φυτρωμένα  πάνω στους διαδρόμους τυφλών. Τελικά ο κόσμος πηγαίνει πέρα από αυτό, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται όλα τα παραπάνω τα έχουμε συνηθίσει. Οι περισσότεροι επιλέγουν να σχολιάσουν την έλλειψη ή την ύπαρξη επικοινωνίας – πολλοί έχουν στείλει, για παράδειγμα, φωτογραφίες της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η οποία είναι ένας τόπος που συμβολίζει τη χαρά στην πόλη μας. Άλλωστε αυτό είναι ο δημόσιος χώρος: η προέκταση του ιδιωτικού χώρου, το παλιό αίθριο, η παλιά γειτονιά του χωριού. Έτσι πρέπει να λειτουργεί, σαν ένας τόπος συμμετοχής και αυθόρμητης επικοινωνίας, ένας τόπος συλλογικής μνήμης». 

Η συνολική δράση του ΖΕΟΝ με διάρκεια πάνω από ένα χρόνο θα περιλαμβάνει αναλύσεις, εκθέσεις, ημερίδες και workshops με απλές προτάσεις βελτίωσης της καθημερινότητάς μας. Άλλωστε το γνωρίζουμε όλοι μας, όσο και να γκρινιάζουμε: η αρνητικότητα απέναντι στην πόλη μας δεν θα μας οδηγήσει πουθενά, η Αθήνα περιμένει από εμάς… φροντίδα και πρωτοβουλίες.  

By athensvoice.gr