Είναι κάποιες μέρες που κάθομαι και ανασαίνω . συγκεντρώνω τη σκέψη μου στην ανάσα μου και κοιτώ τ' αστέρια , ή τη βροχή που πέφτει , ή το ποτήρι με το κρασί που συνοδεύει τις στιγμές μου , ή απλά το τίποτα .
Ψάχνω με δάκρυα στα μάτια , σε κάθε φωτεινό δωμάτιο της ψυχής μου , για να βρώ της θετικές μου σκέψεις , και όταν αυτές δεν εμφανίζονται , τα δάκρυα πνίγουν το εγώ μου .
Και οι σκέψεις μου αναζητούν τρόπο να στάξουν βάλσαμο σε κάθε μου πληγή . Το μόνο μέρος απ όπου μπορώ να αντλήσω λίγο λευκό για το μαύρο που με περιβάλλει, είναι τα παιδικά μου χρόνια . Τότε που οι σκέψεις μου ήταν τυλιγμένες με λευκά βελούδα ανέγγιχτες από την αποσύνθεση του σήμερα . Την αποσύνθεση που έχει ντύσει αυτή την παιδική αθωότητα στα λευκά πάλι , σάβανα όμως αυτή τη φορά.
Πίνω μία ακόμη γουλιά από το κρασί μου , το αγνό ποτό που ο θεός θα επέλεγε να πιει αν κατέβει στη Γη . Είναι ο ζωντανός οργανισμός που κάθεται σιωπηλά πλάι μου , και συντροφεύει το παραλήρημά μου , τόσο διακριτικά , τόσο ευγενικά , τόσο σωστά....
Τα δάκρυα , έχουν πλέον πλημμυρίσει την ύπαρξή μου ....
Δεν μπορώ να ονειρευτώ , δεν είναι ήρεμη η ψυχή μου . Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι κοντά μου . Άνθρωποι που φωτίζουν τη ζωή μου μόνο επειδή υπάρχουν μέσα σε αυτή . έτσι μπορώ και επιβιώνω. Έτσι μπορώ και γεννιέμαι πάλι μέσα από τις στάχτες μου . Επειδή εκείνοι οι άνθρωποι τις αγγίζουν με το μαγικό τους χάδι.
παρ αυτά , η ζωή είναι όμορφη . Είναι γλυκιά και τ ομολογώ η γλύκα της , καταφέρνει και με συνεπαίρνει . Όμως κρατά και απουσιολόγιο , και δυστυχώς οι απουσίες είναι πολλές . Τόσο πολλές . Τόσο ηχηρές . Πιάνω το κεφάλι μου .. Δεν μπορώ να ακούω τον ήχο που βγάζουν .. Δεν μπορώ να αντέξω τη δύναμή τους , και όμως το κάνω . Κι αν εγώ πάρω απουσία ? Τότε θα ελπίζω πως η αγάπη είναι τόσο δυνατή που ο χρόνος δεν θα με αφαιρέσει από κάποιες καρδιές .
Πόσα όμορφα αρώματα κρύβει το κρασί . Αποξηραμένα λευκά φρούτα , και λίγη μπανάνα θαρρώ.Λευκό . ξυρό , και ανεπανάληπτο .
Δεν είμαι κακός μωρέ απλά μάλλον χρησιμοποιώ,λίγο παραπάνω το κεφάλι μου .
Πολλά είπα όμως και έγινα κουραστικός . Τελείωσε και το κρασί . . .
Ψάχνω με δάκρυα στα μάτια , σε κάθε φωτεινό δωμάτιο της ψυχής μου , για να βρώ της θετικές μου σκέψεις , και όταν αυτές δεν εμφανίζονται , τα δάκρυα πνίγουν το εγώ μου .
Και οι σκέψεις μου αναζητούν τρόπο να στάξουν βάλσαμο σε κάθε μου πληγή . Το μόνο μέρος απ όπου μπορώ να αντλήσω λίγο λευκό για το μαύρο που με περιβάλλει, είναι τα παιδικά μου χρόνια . Τότε που οι σκέψεις μου ήταν τυλιγμένες με λευκά βελούδα ανέγγιχτες από την αποσύνθεση του σήμερα . Την αποσύνθεση που έχει ντύσει αυτή την παιδική αθωότητα στα λευκά πάλι , σάβανα όμως αυτή τη φορά.
Πίνω μία ακόμη γουλιά από το κρασί μου , το αγνό ποτό που ο θεός θα επέλεγε να πιει αν κατέβει στη Γη . Είναι ο ζωντανός οργανισμός που κάθεται σιωπηλά πλάι μου , και συντροφεύει το παραλήρημά μου , τόσο διακριτικά , τόσο ευγενικά , τόσο σωστά....
Τα δάκρυα , έχουν πλέον πλημμυρίσει την ύπαρξή μου ....
Δεν μπορώ να ονειρευτώ , δεν είναι ήρεμη η ψυχή μου . Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι κοντά μου . Άνθρωποι που φωτίζουν τη ζωή μου μόνο επειδή υπάρχουν μέσα σε αυτή . έτσι μπορώ και επιβιώνω. Έτσι μπορώ και γεννιέμαι πάλι μέσα από τις στάχτες μου . Επειδή εκείνοι οι άνθρωποι τις αγγίζουν με το μαγικό τους χάδι.
παρ αυτά , η ζωή είναι όμορφη . Είναι γλυκιά και τ ομολογώ η γλύκα της , καταφέρνει και με συνεπαίρνει . Όμως κρατά και απουσιολόγιο , και δυστυχώς οι απουσίες είναι πολλές . Τόσο πολλές . Τόσο ηχηρές . Πιάνω το κεφάλι μου .. Δεν μπορώ να ακούω τον ήχο που βγάζουν .. Δεν μπορώ να αντέξω τη δύναμή τους , και όμως το κάνω . Κι αν εγώ πάρω απουσία ? Τότε θα ελπίζω πως η αγάπη είναι τόσο δυνατή που ο χρόνος δεν θα με αφαιρέσει από κάποιες καρδιές .
Πόσα όμορφα αρώματα κρύβει το κρασί . Αποξηραμένα λευκά φρούτα , και λίγη μπανάνα θαρρώ.Λευκό . ξυρό , και ανεπανάληπτο .
Δεν είμαι κακός μωρέ απλά μάλλον χρησιμοποιώ,λίγο παραπάνω το κεφάλι μου .
Πολλά είπα όμως και έγινα κουραστικός . Τελείωσε και το κρασί . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου