ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ M.D.

Πάει λίγος καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση και απολογούμαι γι αυτό . Κυρίως από τον εαυτό μου ...

Λοιπόν , επιθυμώ πάλι την έκφραση μερικών σκέψεων , με την ελπίδα να αγγίξει κάποια απ της εσωτερικές χορδές μας . . . 

Θέμα του σημερινού παραλογισμού μου, είναι η φυγή ... Κυριολεκτική ή μεταφορική . Φεύγω απο μία κατάσταση , από τον τόπο μου , απο μία περίοδο της ζωής μου ή και από .....

Τι όμως σημαίνει φεύγω και γιατί αυτό να είναι οδυνηρό ?Οδυνηρό για ποιόν ? για μένα ? για τους φίλους και οικείους μου ? και με ποιόν τρόπο αυτή η οδύνη μετατρέπεται απο άτομο σε άτομο ?

Κλείνοντας τα μάτια μου , βλέπω ένα παιδί με βαθύ βλέμμα και κρυμμένα δάκρυα να φεύγει απο την παρέα του , απο τους άλλους φίλους του . Οι φίλοι παίζουν , χαμογελούν , άλλοι κλαίνε και άλλοι ετοιμάζονται και εκείνοι να φύγουν . Να ταξιδέψουν. Το παιδί με το βαθύ βλέμμα και τα κρυμμένα δάκρυα συνεχίζει να ακολουθεί το δρόμο που η φωτεινή κλωστή της μοίρας , αυταρχικά του έχει υποδείξει . 

Πίνω μια γουλιά αέρα

και συνεχίζω να βλέπω με κλειστά μάτια το παιδί με το βαθύ βλέμμα και τα κρυμμένα δάκρυα να προχωρά μη γνωρίζοντας αν πρέπει να κοιτάξει μπροστά ή πίσω . Μη γνωρίζοντας αν πρέπει να φοβάται ή να χαίρεται . Μη γνωρίζοντας αν πρέπει να φοβάται το άγνωστο ή την επιστροφή . Άν τα άλλα παιδιά έχουν μεγαλώσει ? αν μετά εκείνος είναι πολύ μικρός γι αυτά ? Άν κουραστήκανε να του φιλάνε την αγαπημένη του κρυψώνα στο κρυφτό ? 

Το παιδί προχωρά . 17 βήματα έχουν μείνει για τον άγνωστο προορισμό του .Το παιδί πορεύεται.

Ανοίγω τα μάτια μου που παραμένουν κλειστά και ονειροπόλα . 

17 βήματα μένουν.

Θα επιστρέψω φίλοι μου

Να μη μεγαλώσετε πολύ , εγώ θα είμαι ακόμα παιδί

Να μου κρατάτε την αγαπημένη μου κρυψώνα στο κρυφτό . Αγαπάω το κρυφτό.Προσπαθήστε να την κρατήσετε.

Αγαπάω το κρυφτό .

Σας αγαπάω φίλοι μου.