Μοναξιά .. ένα συναίσθημα , τόσο οδυνηρό αλλά τόσο απαραίτητο . Αν δε νοιώθαμε μόνοι , δε θα αισθανόμασταν την ανάγκη να συνυπάρχουμε . Αυτή μου την ανάρτηση τη γράφω με αφορμή έναν σημαντικό άνθρωπο για μένα ο οποίος αισθάνεται έτσι. Βέβαια είναι παραπάνω από γνωστό ότι λίγο πολύ όλοι βιώνουμε στιγμές , που η σιωπή και το κενό που υπάρχει όταν δεν βρίσκεται κάποιος δίπλα μας , κάνουν ήχο τόσο εκκωφαντικό , που πνιγόμαστε στα βάθη του.
Είμαστε όμως πραγματικά μόνοι ? και πώς γίνεται να είμαστε μόνοι σε μια πόλοι που όλοι είναι μόνοι ? Αν και γενικά είμαι καταθλιπτικό άτομο , και το βάρος της μοναξιάς που επέλεξα να βρίσκομαι , με κουράζει τις περισσότερες φορές , Θα πω πως πραγματικά δεν είμαστε μόνοι . Όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που νομίζουμε.
Εκπλήσσομαι κάθε φορά από το γεγονός ότι το μήνυμα “είμαι κι εγώ εδώ” το λαμβάνω από τα πιο ανέλπιστα άτομα. Και πράγματι είναι εκεί και διατεθειμένα να μοιραστούν μαζί μου τη δική τους μοναξιά.
Φοβάμαι πως αν γράψω περισσότερα θα βαρύνω κι άλλο την ανάρτησή μου και δεν το θέλω .
Αγαπημένε άνθρωπε … η ανάρτηση είναι για σένα . Δεν είσαι μόνος . Ξέρω καλά πως έχεις ανθρώπους δίπλα σου . Πάρε ενέργεια από αυτούς και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους ..
Στο υπόσχομαι .